امدادرسانی و درمان مجروحین در جنگ داخلی آمریکا (1865-1861)

زمینه و هدف: از این دوره به عنوان قرون وسطای پزشکی در ایالات متحده آمریکا یاد می­شود. تصورات غلط زیادی در مورد کیفیت مراقبت در طول دوران این جنگ وجود دارد. جراحان و مراقبین دیگر با انبوه مجروحین مواجه بودند و ساعت­های متوالی (اغلب بین 48 تا 72 ساعت) و بدون فرصت خوابیدن کار می­کردند.
روش‌ها: این نوشته یک مقاله مروری است که با استفاده از متون و مکتوبات منتشر شده در منابع اطلاعاتی موجود از جمله در پایگاه­های علمی قابل دسترس در فضای مجازی تدوین گردیده است.
یافته‌ها: بسیاری از تلفات و قربانیان جنگ داخلی آمریکا به علت بیماری­های غیررزمی اتفاق افتاد. در مقابل هر 3 سربازی که در جنگ کشته می­شد، 5 نفر دیگر به علت بیماری­ها جان خود را از دست می­دادند. این جنگ از خونین­ترین جنگ­های تاریخ آمریکا و در 10000 نقطه مختلف واقع شد و طی آن حداقل 2% جمعیت وقت آمریکا (620000 نفر) کشته و تعداد بی­شمار دیگری معلول شدند. در ابتدا مراکز بیمارستانی موقتدر نزدیکی میادین نبرد، قبل از شروع جنگ احداث می­شد. تا سال 1862 از آمبولانس برای حمل و نقل مجروحان استفاده نمی­شد. تکنیک­های استریل و گندزدایی هنوز شناخته نشده بود و ابزار جراحی و بیهوشی مؤثر ناچیزی در اختیار پزشکان بود. در اواخر جنگ مجروحان با قطار یا کشتی به بیمارستان­های بزرگ شهری منتقل می­شدند. این بیمارستان­ها قبلاً وجود نداشتند و از سال 1862 ساخت آنها شروع شد. در پایان جنگ حدود 400 بیمارستان با 400000 تخت ساخته شده بود. از سربازان برای حمل و نقل مجروحان استفاده می­شد. پذیرش مجروح در این بیمارستان­ها به دو میلیون نفر بالغ گردید و میزان مرگ­ومیر کلی نیز 8% بود. 3 مورد از هر 4 مورد عمل جراحی در این جنگ قطع عضو بود. مرگ­ومیر در اعمال خشن قطع عضو 3/26 درصد بود. علیرغم شرایط دهشتناک شروع و میانه جنگ بعضی از پیشرفت­های مهم پزشکی نظیر استفاده از کینین برای پیشگیری از مالاریا، استفاده ازBromine  و ایزولاسیون برای درمان قانقاریا، ایجاد سیستم حمل و نقل مجروحین با آمبولانس، قطار و قایق، استفاده از آنتی سپتیک­ها، تکنیک لیگاتور عروق و ساخت بیمارستان­های عمومی بزرگ شهری، از دستاوردهای طب نظامی در این جنگ بوده است (4-3).
نتیجه‌گیری: از مجموع اطلاعات منتشر شده در خصوص جنگ داخلی آمریکا چنین برمی­آید که فرایند امدادرسانی و درمان مجروحین در عرصه­های میدان نبرد، با توجه به امکانات فنی و تجهیزات پزشکی آن دوران کمبودها و کاستی­های عمده­ای داشته است که گرچه با افزایش تجارب پزشکان و ارتقاء روش­های علمی به تدریج روند بهبود در آنها مشهود می­گردد، ولی آمار میزان شیوع بیماری­های گوناگون و نیز مرگ­ومیر بعد از اعمال جراحی مجروحین همچنان در حد قابل ملاحظه­ای بالا بوده است.