زمینه و هدف: ثبت به هنگام اطلاعات مربوط به بیماران ترومایی (رجیستری) از جمله اقدامات ضروری برای پیشگیری و کاهش تروما و تلفات ناشی از آن است. روشها: مقاله حاضر حاصل یک مطالعه توصیفی- تحلیلی است که با جستجوی جامع پایگاههای علمی دانشگاهی برای کلمات کلیدی مرتبط (تروما، رجیستری، جنگ، غیرنظامی) صورت گرفته است. یافتهها: برقراری سیستم ثبت به هنگام تروما (رجیستری) نقش موثر و غیرقابلانکاری در کاهش تروما و همچنین خسارات انسانی ناشی از آن داشته است. اصول اولیه رجیستری برای تروماهای شهری و نظامی مشابه هم میباشد اما در تروماهای نظامی به دلیل تغییر استراتژیهای نظامی و همچنین نوع مهمات و سلاحی که در درگیریهای نظامی بهکار گرفته میشود، انجام برخی تغییرات در ثبت اطلاعات مصدومین و بیماران ضروری میباشد. کاربردها و دلایل متعددی برای استفاده از رجیستریهای تروما ذکر شده است همچون: 1- ارتقاء کیفیت خدمات درمانی به مصدومین 2- ارزیابی مداخلات پزشکی 3- پیشگیری از تروما 4- بهبود مراقبت پیشبیمارستانی، 5- بهبود مراقبت بعد از ترخیص 6- کمک به مدیران حوزه سلامت در تخصیص منابع. نتیجهگیری: جهت کارآمدی و موفقیت رجیستری تروما توجه به چند موضوع از اهمیت بالایی برخوردار است که بدون لحاظ کردن آنها با وجود صرف هزینه، وقت و نیروی فراوان به نتیجه مطلوب نخواهیم رسید همانند آنچه که در دو دهه گذشته در کشورمان شاهد آن هستیم، این اصول عبارتند از: 1- تعریف و تعیین دقیق اهداف راه اندازی آن، 2-طراحی مناسب و مشخص نمودن نوع اطلاعات لازم برای جمعآوری با توجه به اهداف تعریف شده، 3-توجه و بهکارگیری واحد کنترل کیفی جهت اطمینان از درستی کمیت و کیفیت اطلاعات جمعآوری شده 4- رعایت اصول اخلاقی همچون رازداری و حریم خصوصی افراد.
خاجی, علی. (1399). سابقه تشکیل سیستم ثبت آسیبهای نظامی و غیرنظامی در جهان. بهداری رزمی دفاع مقدس و مقاومت, 3(2), 18-24. doi: 10.30491/jcm.2020.136769
MLA
علی خاجی. "سابقه تشکیل سیستم ثبت آسیبهای نظامی و غیرنظامی در جهان". بهداری رزمی دفاع مقدس و مقاومت, 3, 2, 1399, 18-24. doi: 10.30491/jcm.2020.136769
HARVARD
خاجی, علی. (1399). 'سابقه تشکیل سیستم ثبت آسیبهای نظامی و غیرنظامی در جهان', بهداری رزمی دفاع مقدس و مقاومت, 3(2), pp. 18-24. doi: 10.30491/jcm.2020.136769
VANCOUVER
خاجی, علی. سابقه تشکیل سیستم ثبت آسیبهای نظامی و غیرنظامی در جهان. بهداری رزمی دفاع مقدس و مقاومت, 1399; 3(2): 18-24. doi: 10.30491/jcm.2020.136769