آیا تمرین حرکتی به بیماران مبتلا به ضایعه نخاعی کامل توراکولومبار قابلیت راه رفتن می دهد؟ یک کارآزمایی مقدماتی

نوع مقاله : مقاله پژوهشی

نویسندگان

1 مرکز تحقیقات سلامت دفاعی، تهران، ایران

2 مرکز توانبخشی هیوا، تهران، ایران

3 بیمارستان فوق تخصصی خاتم الانبیاء، تهران، ایران

4 اداره تحقیق و توسعه توانبخشی هلال احمر جمهوری اسلامی ایران، تهران، ایران

5 بیمارستان پارس، تهران، ایران

6 دانشگاه علوم پزشکی بقیه الله (عج)، تهران، ایران

7 گروه مهندسی مکانیک، دانشگاه صنعتی شریف، تهران، ایران

8 دانشگاه علوم پزشکی زنجان، زنجان، ایران

چکیده

زمینه و هدف: هدف از انجام پژوهش حاضر ارزیابی مزایای بالقوه آموزش حرکتی در بیماران مبتلا به ضایعه کامل نخاعی توراکولومبار بود.
روش‌ها: در یک کلینیک سرپایی طب فیزیکی و توانبخشی در تهران یک کارآزمایی بالینی اولیه روی یک نمونه در دسترس انجام گردید. 25 بیمار مبتلا به ضایعه کامل نخاعی به این مطالعه وارد شدند. همه بیماران پاراپلژیک بوده و با روش ­های پاراکلینیکی، ضایعه کامل نخاعی برای آن­ ها اثبات شده بود. همه بیماران در یک برنامه کامل آموزشی توانبخشی که شخصی ­سازی شده بود شرکت کردند. این برنامه  شامل ترکیبی از توپ سوئیسی و کاربرد ارتز مچ پا و نیز ارتز ساق بلند مچ پا و زانو و استفاده از میله پارالل بود.
یافته‌ها: از کل شرکت­ کنندگان 14 نفر مرد و 11 زن بودند. سن شرکت­ کنندگان بین 19 تا 52 سال با میانگین 31/54 سال بود. اطلاعات راه رفتن، پاسخ پتانسیل برانگیخته حسی-تنی و پتانسیل برانگیخته مغناطیسی حرکتی از همه آن­ ها ثبت شد. این مطالعه نشان داد که برنامه تمرین فردی، بیماران مبتلا به ضایعه کامل نخاعی را قادر می‌سازد تا حرکت کنند. بیماران پس از دریافت مداخله حرکتی توانایی راه رفتن را احراز و ادامه دادند.
نتیجه‌گیری: تمرین حرکتی می‌تواند تولید پاسخ را در ضایعه کامل نخاعی تحریک کند. در عین حال، تمرین حرکتی باعث بهبود نقایص عصبی بیماران مبتلا به ضایعه کامل نخاعی نمی ­شود.

کلیدواژه‌ها